O docente do Máster en Xestión Empresarial do Deporte reflexiona sobre a decisión do COI
Por que Toquio si e Madrid non. Razóns dunha decisión olímpica. Por Patricio Sánchez
Para Patricio Sánchez "a concesión dos Xogos á cidade nipoa non é unha sorpresa"
Para o docente o compoñente económico foi determinante para que Madrid non acadase o seu obxectivo
A decisión do Comité Olímpico Internacional de outorgar a Toquio os Xogos Olímpicos de 2020 en detrimento de Madrid, abre a porta ás análises sobre os motivos que determinaron tal elección. Neste artigo de opinión, Patricio Sánchez, docente do Máster Universitario en Xestión Empresarial do Deporte, impartido na Facultade de Ciencias Empresariais e Turismo, debulla as razóns polas que, ao seu entender, o COI inclinouse pola capital nipoa, deixando a Madrid fóra da poxa. Para Sánchez “a concesión dos Xogos á cidade nipoa non é unha sorpresa”, afirmación que o docente argumenta ao longo do seu artigo no que sostén que foron razóns económicas as que frustraron as aspiracións olímpicas da capital española. “Quizais a grande aposta desta candidatura era a súa ‘austeridade’. Pois ben, o Comité Olímpico deixou claro, igual que unha inmensa maioría da sociedade, que este tipo de políticas non resultan atractivas, a pesar do que se queira ‘vender’ por parte dos dirixentes”, sinala Sánchez que remata a súa reflexión chamando a atención sobre a relevancia do “compoñente económico” na planificación deportiva.
Coñecida a concesión dos Xogos Olímpicos de 2020 á cidade de Toquio creo interesante, e necesario, recoller unha serie de reflexións que permitan contextualizar o moito escrito, dito e oído estes días. En primeiro lugar, debe sinalarse que a concesión dos Xogos á cidade nipoa non é unha sorpresa, máis ben o contrario si sería a noticia de calado. Polo tanto, o resultado final foi o esperado, cousa que, por certo, non sempre ocorre no deporte.
É este o primeiro punto que debe ser destacado de Toquio na comparación que se poida facer coa candidatura presentada por Madrid. Así, obxectivamente, a súa candidatura era máis atractiva e sobre todo mellorara notablemente desde fai catro anos onde, igual que Madrid, foi eliminada. Desde o punto de vista do olimpismo, xogaba ao seu favor a cuestión da rotación continental, as aspiracións europeas de ser sede en 2024 (que se verían frustradas se os xogos recaesen en España) e un tema clave, como se demostrou, que é a dopaxe. Con todo, os seus argumentos máis potentes dábanse desde o punto de vista económico. Tanto na candidatura (bid-book) como na súa presentación pública os xaponeses encargáronse de demostrar unha suxestiva combinación de solvencia-grandiosidade, a anos luz das outras dúas cidades candidatas. Se a iso se lle une que a do ‘sol nacente’ é a terceira potencia económica mundial e que os seus síntomas de recuperación deixaron de ser promesa para ser unha realidade, parece bastante claro que, desde a perspectiva económica, a decisión estaba clara.
Polo que se refire a Madrid, e a pesar da euforia da semana pasada, creo conveniente facer unha serie de recordatorios. Primeiramente, en canto ao deportivo, o proxecto olímpico madrileño pouco se diferenciaba do presentado fai catro anos e, mesmo, o de fai oito (a súa auténtica e grande oportunidade). Iso non quita que fose un bo proxecto e de valía técnica. A súa gran debilidade deportiva (como se puido ver na rolda de preguntas) non vén por aí senón pola situación e percepción exterior do tema da dopaxe, onde a Operación Puerto causou tantísimo dano ao noso deporte. Non entanto, permítome afirmar que a cuestión determinante para a baixa concepción olímpica do proxecto madrileño non veu por este ámbito senón polo sempre relacionado como é o económico, tantas veces crucial cando se fala de deporte. Quizais a grande aposta desta candidatura era a súa ‘austeridade’. Pois ben, o Comité Olímpico deixou claro, igual que unha inmensa maioría da sociedade, que este tipo de políticas non resultan atractivas, a pesar do que se queira ‘vender’ por parte dos dirixentes. Na rolda de preguntas a Madrid, esta tivo sorte de que Alberto de Mónaco e achegados, fosen ‘benevolentes’ e non lle preguntasen como se pode defender que un país que recorta servizos públicos ou que reduce unha media dun 40% a subvención ao deporte federado sexa a sede idónea para o evento deportivo por excelencia que constitúe os Xogos.
A que nos conduce todo isto? Que leccións debemos extraer? Pois lonxe de caer en valoracións pasionais paréceme de vital importancia insistir na relevancia económica do mundo do deporte, que se engade a outros dos seus beneficios no ámbito social, educativo, persoal, etc. Non cabe dúbida de que un evento deportivo correctamente planificado supón incuestionables beneficios para o territorio que os alberga. E é aquí onde hai que lembrar que cando se fala de eventos deportivos neles teñen cabida tanto os megaeventos internacionais como aqueles de dimensión reducida tanto no espacial como no económico. Por iso, se de verdade se cree no que nos contaron ata agora, a aposta polo deporte debe continuar e, mesmo, fortalecerse. En concreto, polo que se refire aos eventos deportivos deben establecerse cales son os autenticamente de interese acorde cunha serie de obxectivos estratéxicos. Da resposta a esta cuestión, deberán saír cuestións claves para a planificación deportiva futura no noso país onde o compoñente económico presentarase como determinante. Trátase en definitiva de aprender de erros, algo que é habitual para a maioría dos deportistas.
Por que Toquio si e Madrid non. Razóns dunha decisión olímpica. Por Patricio Sánchez
Coñecida a concesión dos Xogos Olímpicos de 2020 á cidade de Toquio creo interesante, e necesario, recoller unha serie de reflexións que permitan contextualizar o moito escrito, dito e oído estes días. En primeiro lugar, debe sinalarse que a concesión dos Xogos á cidade nipoa non é unha sorpresa, máis ben o contrario si sería a noticia de calado. Polo tanto, o resultado final foi o esperado, cousa que, por certo, non sempre ocorre no deporte.
É este o primeiro punto que debe ser destacado de Toquio na comparación que se poida facer coa candidatura presentada por Madrid. Así, obxectivamente, a súa candidatura era máis atractiva e sobre todo mellorara notablemente desde fai catro anos onde, igual que Madrid, foi eliminada. Desde o punto de vista do olimpismo, xogaba ao seu favor a cuestión da rotación continental, as aspiracións europeas de ser sede en 2024 (que se verían frustradas se os xogos recaesen en España) e un tema clave, como se demostrou, que é a dopaxe. Con todo, os seus argumentos máis potentes dábanse desde o punto de vista económico. Tanto na candidatura (bid-book) como na súa presentación pública os xaponeses encargáronse de demostrar unha suxestiva combinación de solvencia-grandiosidade, a anos luz das outras dúas cidades candidatas. Se a iso se lle une que a do ‘sol nacente’ é a terceira potencia económica mundial e que os seus síntomas de recuperación deixaron de ser promesa para ser unha realidade, parece bastante claro que, desde a perspectiva económica, a decisión estaba clara.
Polo que se refire a Madrid, e a pesar da euforia da semana pasada, creo conveniente facer unha serie de recordatorios. Primeiramente, en canto ao deportivo, o proxecto olímpico madrileño pouco se diferenciaba do presentado fai catro anos e, mesmo, o de fai oito (a súa auténtica e grande oportunidade). Iso non quita que fose un bo proxecto e de valía técnica. A súa gran debilidade deportiva (como se puido ver na rolda de preguntas) non vén por aí senón pola situación e percepción exterior do tema da dopaxe, onde a Operación Puerto causou tantísimo dano ao noso deporte. Non entanto, permítome afirmar que a cuestión determinante para a baixa concepción olímpica do proxecto madrileño non veu por este ámbito senón polo sempre relacionado como é o económico, tantas veces crucial cando se fala de deporte. Quizais a grande aposta desta candidatura era a súa ‘austeridade’. Pois ben, o Comité Olímpico deixou claro, igual que unha inmensa maioría da sociedade, que este tipo de políticas non resultan atractivas, a pesar do que se queira ‘vender’ por parte dos dirixentes. Na rolda de preguntas a Madrid, esta tivo sorte de que Alberto de Mónaco e achegados, fosen ‘benevolentes’ e non lle preguntasen como se pode defender que un país que recorta servizos públicos ou que reduce unha media dun 40% a subvención ao deporte federado sexa a sede idónea para o evento deportivo por excelencia que constitúe os Xogos.
A que nos conduce todo isto? Que leccións debemos extraer? Pois lonxe de caer en valoracións pasionais paréceme de vital importancia insistir na relevancia económica do mundo do deporte, que se engade a outros dos seus beneficios no ámbito social, educativo, persoal, etc. Non cabe dúbida de que un evento deportivo correctamente planificado supón incuestionables beneficios para o territorio que os alberga. E é aquí onde hai que lembrar que cando se fala de eventos deportivos neles teñen cabida tanto os megaeventos internacionais como aqueles de dimensión reducida tanto no espacial como no económico. Por iso, se de verdade se cree no que nos contaron ata agora, a aposta polo deporte debe continuar e, mesmo, fortalecerse. En concreto, polo que se refire aos eventos deportivos deben establecerse cales son os autenticamente de interese acorde cunha serie de obxectivos estratéxicos. Da resposta a esta cuestión, deberán saír cuestións claves para a planificación deportiva futura no noso país onde o compoñente económico presentarase como determinante. Trátase en definitiva de aprender de erros, algo que é habitual para a maioría dos deportistas.