Matemático e poeta, Alberto Martín Méndez presenta na EET ‘El arco iris de más de ocho colores’

Profesor do Departamento de Matemática Aplicada II da Universidade de Vigo, Alberto Martín Méndez combina na súa vida o amor polos números, eixe da súa carreira profesional, coa paixón polas letras, o que o levou a escribir poesía dende ben novo. En 1988 obtivo un accésit do premio Adonais de poesía, o máis importante deste país para autores noveis, co libro Biografía de un traficante de no sé, publicado por Ediciones Rialp, e agora volve ao mundo literario con  El arco iris de más de ocho colores, un volume de 44 poemas ao que se refire como “un canto de amor á vida”.

A presentación da obra tivo lugar este mediodía nun acto informal celebrado na cafetaría da Escola de Enxeñaría de Telecomunicación, onde exerce como docente, e nela estivo acompañado pola vicerreitora de Extensión Universitaria, Susana Reboreda; a directora da escola, Rebeca Díaz, e un destacado número de membros da comunidade universitaria. 

“Cando me chegou a referencia de que alguén de Enxeñaría de Telecomunicación escribía poesía, por suposto encantoume”, subliñou a vicerreitora, fortalecendo a idea da importancia de “facer cultura, veña de onde veña”. Na mesma liña, pronunciouse tamén a directora da escola, quen tamén salientou que “sempre é un pracer ver como hai xente dedicada á tecnoloxía que ten tamén vena artística e que, ademais, o fai tan ben como Alberto”.

Unha obra con "intenso lirismo"

Tal e como explicou o propio autor, o libro, editado por Rilke, comezou a forxarse  no 2022 e o proceso de escritura prolongouse ata abril de 2023, un tempo no que escribiu máis de un cento de poemas dos que, finalmente, se seleccionaron 44, divididos en tres seccións principais: infancia, compañeira e despedida, cun primeiro poema a modo de preludio. “A través dun lirismo intenso, en ocasións duro ou visceral, sen letras maiúsculas e con escasos signos de puntuación, os poemas compoñen unha honesta declaración de apego á vida”.

Fiel ás súas experiencias e á súa propia existencia, Martín Méndez reflexiona neste volume sobre a propia condición humana, “coas súas felicidades e infelicidades, os seus sons e os seus silencios, coas súas loitas pero tamén cos seus abandonos”. Trátase, ao seu modo de ver, dunha auténtica celebración da vida, incluíndo os medos que provoca o inevitable paso do tempo, coas súas perdas e adeuses, pero tamén un exercicio de nostalxia no que loce o recordo dunha época “inmaculada e virxe”.