DUVI

Diario da Universidade de Vigo

É obra da profesora da Facultade de Dereito Mónica Siota

Unha publicación analiza as problemáticas fiscais do transporte colaborativo de persoas

Tamén aborda as solucións propostas como a coñecida como “taxa Google”

Etiquetas
  • Estudantes
  • Medios
  • PAS
  • PDI
  • Público externo
  • Ourense
  • Publicacións
  • Investigación
DUVI Ourense 23/06/2020

“Nestes últimos anos, a rápida expansión de plataformas dixitais vinculadas ao transporte terrestre de persoas en vehículos de motor, como Blablacar, Uber, Cabify ou Amovens, fai necesario realizar unha análise tributaria das distintas transaccións económicas que se xeran grazas a elas e que afectan tanto ás propias plataformas como aos seus usuarios”. Para contribuír ao avance neste eido, Mónica Siota, profesora contratada doutora de Dereito Financeiro e Tributario da Facultade de Dereito do campus de Ourense, publicou recentemente o libro La fiscalidad del transporte colaborativo de personas.

Cun prólogo de Ana María Pita Grandal, catedrática de Dereito Financeiro e Tributario da Universidade de Vigo, a publicación está editada pola Editorial Aranzadi, que tal e como destaca a autora “é unha das editoriais xurídicas máis prestixiosas do noso país”. No libro, a profesora do campus de Ourense analiza en profundidade “a fiscalidade directa e indirecta das plataformas dixitais e dos distintos operadores económicos (particulares e empresarios ou profesionais) que operan en e a través de ditas plataformas ofrecendo distintos tipos de servizos de transporte a persoas: servizos de transporte en vehículo compartido, servizos de arrendamento de vehículos con condutor e servizos de arrendamento de vehículos sen condutor”. 

Dous problemas principais e un exemplo

Na publicación examínanse os problemas de fiscalidade internacional que xeran as plataformas dixitais que ofrecen ou intermedian na prestación destes servizos. “En particular, este tipo de plataformas presentan, polo menos, dous problemas polo que a fiscalidade internacional se refire”, comenta Mónica Siota. O primeiro, detalla, “refírese á falta de adecuación na actualidade do concepto de establecemento permanente, xa que este só se concibe como un lugar fixo de negocios e por tanto as rendas xeradas por plataformas dixitais, na medida en que se cualifiquen como beneficios empresariais, só se verán gravadas no país de residencia da plataforma”. Así, por exemplo, cita, “os rendementos obtidos no noso país polas plataformas Uber ou Blablacar actualmente non poden ser gravados no noso territorio ao tratarse de plataformas dixitais non residentes”.

En segundo lugar, explica Mónica Siota, “existen unha serie de estruturas de planificación fiscal internacional orientadas a desprazar artificialmente os beneficios cara xurisdicións cunha tributación máis favorable e mesmo inexistente”. Nestas xurisdicións, detalla a profesora, “as entidades mercantís titulares das plataformas dixitais poden aproveitarse de distintos factores para reducir a presión fiscal dos beneficios que estas obteñen nos distintos territorios nos que operan: establecendo a residencia fiscal da matriz receptora en países de baixa tributación; valéndose dunha normativa interna favorable á deslocalización de beneficios pola vía de prezos de transferencia ou beneficiándose de exencións internas de determinados rendementos como dividendos ou canons, etc”. 

Como exemplo destas problemáticas, Mónica Siota indica como se ten advertido que a tributación efectiva de Uber en Europa sería inferior ao 0,25% dos seus beneficios empresariais. “Iso deberíase a que o 99% dos ingresos percibidos por esta entidade en Holanda trasládanse, vía prezos de transferencia, a outra entidade, titular da explotación da aplicación en Europa, en concepto de canons, e estes gozan de exención de acordo coa normativa interna de Holanda”, explica a profesora. Así, apunta, “no estado de residencia da matriz (Holanda) a tributación efectiva sería do 0,25%, ao aplicarse o tipo de gravame do 25% unicamente ao 1% dos beneficios empresariais obtidos e, no estado da fonte (por exemplo, España), no que se conseguen os ingresos satisfeitos polos usuarios ao utilizar a aplicación das plataformas, non se produce ningún gravame polo Imposto sobre a Renda de non Residentes, de acordo coas normas internacionais de reparto da potestade tributaria”.

A “taxa Google”

Neste marco xurídico, a profesora do campus de Ourense sinala como “nos últimos anos están a buscarse solucións normativas, tanto desde instancias supranacionais como internas, para someter a gravame ás grandes empresas dixitais na xurisdición de mercado”. Entre elas, comenta, “merece especial atención a coloquialmente denominada taxa Google, que se pretenden implantar no noso país como Imposto sobre Determinados Servizos Dixitais e da que se fai unha análise nesta obra”. Esta “taxa”, lembra Mónica Siota, está de actualidade ante a oposición a ela do presidente de Estados Unidos, Donald Trump, xa que afectaría a grandes empresas dese país como Google ou Facebook. 

A exposición de motivos do proxecto de lei española, indica, xustifica a futura incorporación deste imposto ao sistema tributario español “nas novas maneiras de facer negocios vinculadas ao carácter dixital da economía mundial, negocios que se caracterizan por levar a cabo actividades a distancia, en moitos casos transfronterizas e, polo tanto, con escasa ou nula presenza física no territorio español, e nas que teñen grande importancia os activos intanxibles, así como o valor dos datos e das contribucións dos usuarios finais”. Segundo explica Mónica Siota, prodúcese así, tal e como recolle o anteproxecto, “unha desconexión entre o lugar onde se xera o valor e o lugar onde as empresas tributan, que as actuais normas fiscais internacionais, baseadas sobre todo na presencia física, non son capaces de afrontar”. Na actualidade, lembra a profesora da Universidade de Vigo, o proxecto de lei deste imposto estase tramitando no Congreso dos Deputados coa intención de que se aprobe e empece a aplicar no noso país o antes posible. “En todo caso trataríase dunha normativa provisional, xa que este imposto español tería que adaptarse á solución que se adoptase a nivel europeo tan pronto como a mesma estivese dispoñible”, subliña. Este tributo trataría de gravar os ingresos brutos, excluído o IVE e outros impostos indirectos, derivados da prestación de tres categorías de servizos dixitais: os de publicidade en liña, os de intermediación en liña e os de transmisión de datos.