Diario da Universidade de Vigo
Así se demostra na tese de doutoramento do físico Oliver Dieste
A técnica de fibrado láser mellora o proceso de captura de CO2
Pese a ser “caro”, supón unha mellora importante respecto ás técnicas que se empregan na actualidade
Pese a ser “cara” esta técnica supón unha mellora importante respecto ao que agora existe
Oliver Dieste co resto de investigadores do grupo de investigación de Aplicacións Industriais dos Láseres
Figura explicativa do proceso
Reducir as emisións de CO2 é un prioridade a nivel internacional e, neste contexto, son moitos os investigadores de todo o mundo que están a traballar en diferentes técnicas para acadar a súa captura e almacenamento. Trátase dunha tecnoloxía con moitas cuestións por resolver para ser viable e nisto traballa tamén o grupo de Aplicacións Industriais dos Láseres. Froito deste traballo presentouse unha tese de doutoramento na que se demostra que a técnica de fibrado láser mellora o proceso de captura de CO2. “O único pero”, aclara Oliver Dieste, autor da tese, é a baixa cantidade de fibras das que aínda se dispón, pero “axustando máis o proxecto, podería facerse a maior escala”.
Na actualidade considérase que o ortosilicato de litio é o mellor candidato para ser empregado neste campo, pero é preciso aumentar a relación superficie/volume do mesmo. “Podería facerse reducíndoo a po, pero isto faría que fose menos manexable”,apunta o investigador, que explica que a proposta de produción de nanofibras deste material “foi todo un éxito”, obtendo por primeira vez, nanofibras de ortosilicato de litio, material nonviscoso, “o que significa que é extremadamente difícil de ser fibrado por outras técnicas”. Ademais, outra vantaxe é que as nanofibras non se apelmazan, como acontece co po, “o aspecto é idéntico a unha bola de algodón”, polo que se aproveita moito mellor a súa superficie.
No caso dos materiais biocompatibles como o 45S5, utilizados en implantes óseos, foron fibrados en grandes cantidades mediante fibrado láser, o que permite aproveitar as calidades destes materiais, e aproveitar, ao mesmo tempo, o efecto da xeometría nas células óseas, xa que favorecen a proliferación, crecemento e diferenciación das células, ao recibiren estas un estímulo similar ao do tecido real. “É un campo de traballo que está xa moi avanzado”, subliña o investigador, que explica que este tipo de materiais se empregan xa na industria de xeito normal. “Xa temos traballado con diferentes materiais, incluso empregando un vidro con nanopartículas de prata, o que lle aporta unha propiedade bactericida, e logramos obter fibras con esa mesma propiedade”, engade.
Agora, xa convertido en doutor, Dieste está inmerso nunha tarefa que considera “aínda máis difícil”: conseguir un emprego. “O panorama non é moi alentador”, subliña ante o complicado mercado laboral que hai en España na actualidade. Por iso xa está a buscar traballo no estranxeiro, "visto que a posibilidade de atopar un traballo aquí é cada vez menor . Vou pedir a bolsa I2C para doutores a ver se teño sorte e podo ir traballar a Londres ou Missouri”.
Na actualidade considérase que o ortosilicato de litio é o mellor candidato para ser empregado neste campo, pero é preciso aumentar a relación superficie/volume do mesmo. “Podería facerse reducíndoo a po, pero isto faría que fose menos manexable”,apunta o investigador, que explica que a proposta de produción de nanofibras deste material “foi todo un éxito”, obtendo por primeira vez, nanofibras de ortosilicato de litio, material nonviscoso, “o que significa que é extremadamente difícil de ser fibrado por outras técnicas”. Ademais, outra vantaxe é que as nanofibras non se apelmazan, como acontece co po, “o aspecto é idéntico a unha bola de algodón”, polo que se aproveita moito mellor a súa superficie.
Tecidos ignífugos e materiais biocompatibles
Ademais da captura de CO2, a tese abarca outros dous eidos nos que o fibrado láser tamén pode facer importantes achegas: a produción de tecidos ignífugos e as fibras de materias biocompatibles. En canto aos tecidos ignífugos, Dieste admite que “queda moito por facer”, debido a que se poden producir nanofibras de practicamente calquera cerámica ou vidro. Nun traballo conxunto co Centre d’Innovació Tecnològica (CTF_UPC, Terrasa) tratouse de buscar unha mellor produción de nanofibras de vidrio de silicato sodocálcico e estudouse a súa viabilidade na industria. “De logralo as vantaxes serían enormes”, subliña, xa que se pasaría de materiais que soportan entre 100 e 300ºC a outros que soportarían arredor de 700ºC, “pero aínda existen grandes trabas”.No caso dos materiais biocompatibles como o 45S5, utilizados en implantes óseos, foron fibrados en grandes cantidades mediante fibrado láser, o que permite aproveitar as calidades destes materiais, e aproveitar, ao mesmo tempo, o efecto da xeometría nas células óseas, xa que favorecen a proliferación, crecemento e diferenciación das células, ao recibiren estas un estímulo similar ao do tecido real. “É un campo de traballo que está xa moi avanzado”, subliña o investigador, que explica que este tipo de materiais se empregan xa na industria de xeito normal. “Xa temos traballado con diferentes materiais, incluso empregando un vidro con nanopartículas de prata, o que lle aporta unha propiedade bactericida, e logramos obter fibras con esa mesma propiedade”, engade.
Un novo reto: conseguir un emprego
Licenciado en Física pola Universidade de Santiago de Compostela no ano 2007, Oliver Dieste incorporouse ao grupo de Aplicacións industriais dos láseres, Departamento de Física Aplicada, no ano 2008 como investigador contratado e alí realizou a súa tese de doutoramento sobre a produción de nanofibras cerámicas mediante a técnica do fibrado láser. Durante este tempo asinou tamén numerosos traballos de investigación de xeito conxunto con outros investigadores do grupo: Félix Quintero e Juan Pou, directores da súa tese de doutoramento, Fernando Lusquiños e Antonio Riveiro.Agora, xa convertido en doutor, Dieste está inmerso nunha tarefa que considera “aínda máis difícil”: conseguir un emprego. “O panorama non é moi alentador”, subliña ante o complicado mercado laboral que hai en España na actualidade. Por iso xa está a buscar traballo no estranxeiro, "visto que a posibilidade de atopar un traballo aquí é cada vez menor . Vou pedir a bolsa I2C para doutores a ver se teño sorte e podo ir traballar a Londres ou Missouri”.